Հաստատակամ Յուն Սուն (չինական հեքիաթ)

­Մի ժա­մա­նակ ­Ֆուչ­ժո­յո­ւի մո­տեր­քում ապ­րում էր մի փոք­րիկ տղա՝ ­Յուն ­Սու ա­նու­նով: Ն­րա հայ­րը շուտէմա­հա­նում, մնումենինքնումայ­րը: Ն­րանքաղ­քատ էին, տու­նը՝դա­տարկ. պա­տա­հում էր, որ նույ­նիսկ մի բուռ բրինձ էլ չէինու­նե­նում, որու­տեն:

Երբ­Յուն ­Սունմե­ծա­ցավուպետքէար­դենու­սումստա­նար, չու­ներ ո՛չ թուղթ, ո՛չ թա­նաք, ո՛չ էլ վրձին: ­Բայց նահաս­տա­տա­կա­մո­րեն ո­րո­շումէ. «­Պետք է սո­վո­րեմ»: Նաեր­կարէ մտա­ծում, թեինչ­պես խո­րա­ման­կո­րենա­զատ­վիկա­րի­քից:

Ա­ռա­վոտ­յան գնումէիր հա­րուստ հար­ևա­նի մոտ և­ ա­սում.

— Ես լսել եմ, որ դուք տան աշ­խա­տող եք փնտրում: Ըն­դու­նեքինձ: ­Ճիշտ է, տա­րիքս մեծ չէ, բայցես շատ բանչեմ էլու­զում աշ­խա­տան­քիդի­մաց, թույլ տվեք ինձ միայն եր­բեմն նա­յել, թե ինչ­պես են սո­վո­րում ձեր որ­դի­նե­րը, և­ ես գոհ կլի­նեմ:

­Հա­րուստն ու­րա­խա­նումէ. ան­վարձ աշ­խա­տողնիր ոտ­քով է ե­կել, և ­հա­մա­ձայ­նումէ:

­Յուն ­Սուն ա­ռա­վո­տից ե­րե­կո աշ­խա­տում էր, չար­չար­վումհա­րուս­տի տա­նը: ­Բո­լոր կեղ­տոտ ու ծանր աշ­խա­տանք­նե­րը թող­նում էին նրան: ­Բայց դրա փո­խա­րեն նակա­րո­ղա­նում էր եր­բեմն նա­յել այն գրքե­րին, ո­րոն­ցով սո­վո­րում էին տան­տի­րոջ ե­րե­խա­նե­րը: ­Մեկ- մեկ էլ հա­ջող­վում էր լսել ամ­բողջ դա­սը: Երբգա­լիս էր նրանցու­սու­ցի­չը, ­Յուն ­Սուն թաքն­վում էր անկ­յու­նում. նստում և­ ա­կանջ էր դնում:

­Մեկ տա­րի անց նա ար­դեն շատբա­ռեր էրսո­վո­րել, գի­տերդրանցի­մաս­տը, բայց դժբախ­տութ­յունն այն էր, որ գրել չգի­տեր: ­Բայցին­չի՞վրա գրեր: «Ի՞նչ ա­նել»,- մտա­ծումէ­Յուն ­Սուն: Եր­կարմտա­ծե­լուցհե­տոհնա­րը գտնումէ:

­Յուն ­Սուն ուիր մայրնապ­րում էինծո­վա­փին՝փոք­րիկ տնա­կում: Ա­լիք­ներն ամ­բողջ օ­րը հար­թում էին ծո­վափն­յա մանր ա­վա­զը: ­Յուն ­Սուն վերց­նումէրմի եր­կար ձող ու գնումծո­վափ: ­Նա ա­րագ-ա­րագ մի բառ էրգծագ­րումա­վա­զի վրա: Ա­լի­քը գա­լիսև գ­րա­ծըսրբումէր: ­Նո­րից էրգծագ­րում, ու­րիշ մի ա­լիք դարձ­յալսրբումէրնրագրա­ծը: Այդ­պես նա կա­րո­ղա­նումէրան­վերջ գրել՝ա­ռանց վրձնի ու թղթի, բայց հի­մա էլգրքեր չու­ներ:

­Մի ան­գամ ­Յուն ­Սուն մո­տե­նումէիր հա­րուստ տի­րոջնուա­սում.

— Ես ձեզ հա­մարաշ­խա­տում եմ ա­ռանցվար­ձատ­րութ­յան: ­Հի­մա ու­զում եմ խնդրել, որինձվար­ձատ­րեք: ­Բայց ե­թե թույլ տաք ինձ կար­դալ ձեր գրքե­րը, ես հա­մա­ձայն եմ աշ­խա­տել է­լի մեկ տա­րի:

­Տան­տե­րը չէր ու­զումկորց­նել այդ­պի­սի ձեռն­տու աշ­խա­տո­ղին, ուս­տի և ­հա­մա­ձայ­նումէ: ­Յուն ­Սուն ար­դենգրքեր էլ ու­ներ:

­Մո­տե­նում էր ձմե­ռը: Օ­րերն սկսելէինկար­ճա­նալ: ­Նաաշ­խա­տում էր մինչև մութն ընկ­նե­լը: ­Ցե­րեկ­վաժա­մերնար­դեն չէին բա­վա­կա­նաց­նում նրան: ­Յուն ­Սուն այն­քան աղ­քատ էր, որ չէր կա­րող նույ­նիսկձեթ գնել ճրա­գի հա­մար: ­Բայց հա­մառ էր ու հաս­տա­տա­կամ: ­Լուսն­կա գի­շեր­նե­րը ­Յուն ­Սուն կար­դում ու գրում էր լուս­նի լույ­սով, իսկ երբ լու­սիննամ­պե­րիհետ­ևիցչէր եր­ևում, նա հա­վա­քում էր խո­տե­րում փայլփ­լող լու­սատ­տիկ­ներնու կպցնում բամ­բա­կի ձո­ղին: Դ­րանց ար­ձա­կած թույլ լույ­սի տակ աշ­խա­տա­սերպա­տա­նինկար­դումէր նաևմութգի­շե­րով:

­Տա­րի­ներ ան­ցան: ­Յուն ­Սուն հա­սավ իր նպա­տա­կին. նա դար­ձավ մեծ գիտ­նա­կան: ­Մինչև այ­սօր էլ մար­դիկ հի­շում են փոք­րիկ, աղ­քատ ­Յուն ­Սո­ւի հաս­տա­տա­կա­մութ­յունը: